Marek Migalski

---

Życiorys

Marek Migalski, wszechstronny naukowiec i polityk, ma bogaty życiorys związany z edukacją oraz działalnością publiczną. Ukończył Szkołę Podstawową nr 13 im. Stanisława Staszica w Raciborzu, a następnie podjął naukę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kasprowicza, gdzie zdobył podstawowe wykształcenie. W 1999 roku osiągnął kolejny krok w swojej edukacji, kończąc studia politologiczne na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Jego wysiłki naukowe zaowocowały w 2001 roku, gdy na podstawie rozprawy zatytułowanej „Koncepcja ‘mostu między Wschodem a Zachodem’ Edwarda Benesza – próba zachowania niezależności Czechosłowacji w latach 1945–1948” uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego.

W 2019 roku Marek Migalski zdobył także stopień doktora habilitowanego nauk społecznych na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Przed rozpoczęciem studiów, swoją karierę rozpoczął jako nauczyciel języka polskiego. W trakcie kształcenia, z rekomendacji konsula generalnego Republiki Czeskiej w Polsce, miał możliwość odbycia miesięcznej praktyki w biurze Euroregionu Silesia, po czym w lutym 1999 roku objął stanowisko wicedyrektora tego biura.

W kolejnych latach Migalski związał się z działalnością naukową, zostając pracownikiem Instytutu Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Śląskiego, gdzie piastował funkcję adiunkta w Zakładzie Systemów Politycznych Polski oraz Państw Europy Środkowej i Wschodniej. Jego dążenie do rozwoju kariery potwierdza awans na profesora uczelni w Instytucie Nauk Politycznych UŚ. Ponadto pełnił rolę wykładowcy w Instytucie Europeistyki Wyższej Szkoły Humanitas w Sosnowcu, gdzie prowadził zajęcia z zakresu współczesnych systemów politycznych i partyjnych.

Angażował się również w międzynarodową współpracę naukową, odbywając staże w czeskich uczelniach, takich jak wydział prawa Uniwersytetu Masaryka w Brnie, wydział pedagogiki Uniwersytetu Południowoczeskiego w Czeskich Budziejowicach oraz wydział nauk politycznych Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu. Jego prace naukowe Doceniane są na licznych krajowych oraz międzynarodowych konferencjach politologicznych, a także przez publikacje książkowe oraz artykuły w prasie, takich jak „Dziennik”, „Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita” czy „Wprost”.

W 2009 roku, korzystając z możliwości, które dała mu polityka, zdobył mandat eurodeputowanego VII kadencji z listy Prawa i Sprawiedliwości, uzyskując 112 881 głosów poparcia. W Parlamencie Europejskim był aktywnym członkiem Komisji Kultury i Edukacji oraz Delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Rosja. Dodatkowo objął zastępstwa w Delegacji do spraw stosunków z Białorusią oraz w Delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest. Jednak wkrótce po wybraniu, decyzją własną, nie przystąpił do PiS.

W 2010 roku, na wniosek europosłów Ryszarda Legutki oraz Tomasza Poręby, został wykluczony z delegacji PiS w Parlamencie Europejskim po wysłaniu listu krytycznego do prezesa tej partii, Jarosława Kaczyńskiego. W listopadzie, zaangażował się aktywnie w tworzenie nowego ugrupowania o nazwie Polska Jest Najważniejsza, które uzyskało rejestrację jako partia w marcu 2011 roku. W dniu 10 czerwca 2011 roku został jednym z wiceprezesów tej organizacji.

Marek Migalski brał udział w tworzeniu nowej partii pod nazwą Polska Razem, która powstała na bazie ruchu społecznego „Godzina dla Polski” w grudniu 2013 roku. Tydzień po z jej powołaniu objął pozycję wiceprezesa ugrupowania, którą sprawował do marca 2014 roku, kiedy to wycofał się z prezydium zarządu partii, lecz pozostał przewodniczącym jej śląskich struktur. W tym samym roku nie uzyskał reelekcji w wyborach europejskich, pomimo otwierania listy Polski Razem w Śląsku. W maju 2014 roku zrezygnował z członkostwa w partii, przechodząc na emeryturę w działalności politycznej.

W 2016 roku znalazł się w roli prowadzącego program Dwie prawdy w TVN24, a w 2019 roku podjął nieudane starania o miejsce w Senacie z ramienia Koalicji Obywatelskiej.

Wyniki wyborcze

W kontekście kariery Marka Migalskiego, jego wyniki w wyborach są istotnym elementem, który odzwierciedla jego działalność polityczną w Polsce. Oto zestawienie jego osiągnięć w wyborach, które miały miejsce w ciągu ostatnich lat.

Rok wyborów	Nazwa komitetu		Instytucja	Okręg wyborczy	Rezultat
2009	_	Prawo i Sprawiedliwość	Parlament Europejski VII kadencji	nr 11	112 881 (12,11%)
2014	_	Polska Razem	Parlament Europejski VIII kadencji	nr 11	14 163 (1,67%)
2019	_	Koalicja Obywatelska	Senat X kadencji	nr 72	82 830 (45,95%)

Publikacje

Publikacje książkowe

W dorobku Marka Migalskiego znajduje się wiele ważnych książek. Wśród nich wyróżnia się pozycja dotycząca koncepcji mostu między Wschodem a Zachodem Edwarda Benesza, wydana w 2004 roku przez WSZiM w Sosnowcu. Kolejna publikacja to „Polska i Republika Czeska. Dekada sąsiedztwa”, opracowana we współpracy z W. Wojtasikiem w 2005 roku.

W tym samym roku autor wydał także książkę o tajnikach społeczeństwa obywatelskiego, zatytułowaną „Obywatel – Społeczeństwo – Demokracja”. Rok 2006 to publikacja „Polski system partyjny”, napisana wspólnie z Wojtasikiem oraz Mazurem i wydana przez Wydawnictwo Naukowe PWN.

W 2008 roku pojawiła się książka „Czeski i polski system partyjny. Analiza porównawcza”. Natomiast w 2010 roku opublikował dzieło „Nieudana rewolucja. Nieudana restauracja. Polska w latach 2005–2010”. W następnych latach, autor podejmuje się analizy tematów dotyczących demokracji w książkach „Parlament Antyeuropejski” (2014) oraz „The End of Democracy. Koniec demokracji” (2015).

W ciągu kolejnych lat Migalski kontynuował swoje badania, publikując „Naród urojony” (2017), a także „Budowanie narodu. Przypadek Polski w latach 2015–2017” (2018). W 2020 roku ukazały się dwie pozycje: „Mgła emocje paradoksy. Szkice o (polskiej) polityce” oraz „Homo Policus Sapiens. Biologiczne aspekty politycznej gry”, gdzie współautorem był M. Kaczmarzyk.

Ostatnie publikacje, takie jak „Nieludzki ustrój. Jak nauki biologiczne wyjaśniają kryzys demokracji liberalnej oraz wskazują sposoby jej obrony” (2022) oraz „100 najsłynniejszych eksperymentów psychologicznych świata i ich znaczenie dla rozumienia polityki” (współautor: M. Bożek, 2022), podkreślają szeroki zakres tematyczny jego twórczości.

Redakcja prac zbiorowych

Oprócz książek indywidualnych, Marek Migalski angażował się w redakcję wielu prac zbiorowych. W 2005 roku zredagował dwie cenne pozycje: „Partie i systemy partyjne państw Europy Środkowej i Wschodniej” oraz „Parties and Party Systems in Central and Eastern Europe”.

Kolejnym ważnym dziełem zaznaczającym jego wkład jest „Prawica w Polsce 1989–2005”, wydany w Katowicach w tym samym roku. Redakcja Migalskiego objęła także publikację „Populizm” wydaną w 2005 roku w Instytucie Regionalnym.

W ciągu następnych lat, autor współredagował książki, takie jak „Prezydent w Polsce po 1989 r. Studium Politologiczne” (2006, wspólnie z R. Glajcarem) oraz publikacje dotyczące różnych ugrupowań politycznych, takie jak „Platforma Obywatelska” (2009), „Prawo i Sprawiedliwość” (2011), „Sojusz Lewicy Demokratycznej” (2012) i „Polskie Stronnictwo Ludowe” (2013), wszystkie wydane w Toruniu przez Wydawnictwo Adam Marszałek.

Powieści obyczajowe

Równocześnie z pracami naukowymi, Migalski z powodzeniem zajął się także literaturą piękną. W 2018 roku wydał powieść „Wielki finał”, a rok później światło dzienne ujrzała książka „1989. Barwy zamienne”.

W 2021 roku na rynek trafiła jego ostatnia powieść obyczajowa „Nieśmiertelnicy”. Te trzy pozycje pokazują, że Marek Migalski potrafi łączyć tematykę polityczną z literacką, tworząc interesujące fabuły.

---

Oceń: Marek Migalski

---