Franz-Albrecht Metternich-Sándor

---

Życiorys

Franz-Albrecht Metternich-Sándor przyszedł na świat w wyjątkowym momencie, w 40. rocznicę nadania tytułu księcia raciborskiego jego dziadkowi, Wiktorowi Maurycemu, przez cesarza Wilhelma I, w dowód uznania za mnogość zasług i wierną służbę wobec imperium.

W lipcu 1926 roku, w Budapeszcie miało miejsce znaczące wydarzenie w jego życiu – został adoptowany przez księżnę Klementynę von Metternich-Sándor, która pozostawała bezdzietna i była posiadaczką znacznych dóbr zarówno w Austrii, jak i na Węgrzech. Formalności dotyczące adopcji zostały zakończone 13 stycznia 1927 roku, kiedy to raciborski sąd zatwierdził umowę. Jako przyszyły członek rodziny arystokratycznej, otrzymał obywatelstwo zarówno Austrii, jak i Węgier.

W młodzieńczych latach Franz-Albrecht spędził czas na Węgrzech, gdzie zdobł wykształcenie i zdał maturę. Jednak wybuch drugiej wojny światowej przerwał jego edukację, zmuszając go do wstrzymania studiów prawniczych i rolniczych w Wiedniu oraz Budapeszcie. Już od dziecka okazywał silne zainteresowanie Polską oraz jej kulturą, co budziło niepokój u jego ojca. W 1936 roku odwiedził Wawel, Warszawę i Poznań, wzbogacając swoje zrozumienie dla polskiej historii i jej tradycji.

Zaskakująco, nie to on był przewidziany jako przyszły książę, lecz jego starszy brat, Wiktor IV, który zginął tragicznie podczas kampanii wrześniowej, w 1939 roku, jako żołnierz Wehrmachtu. W 1937 roku Franz-Albrecht otrzymał w darze od ojca browar raciborski wraz z dwoma folwarkami, którymi zarządzał z wielką sprawnością. Rok 1940 przyniósł mu możliwość wprowadzenia nowych przepisów w produkcji piwa, co przyczyniło się do znacznego zdobycia rynku niemieckiego.

Rodzina książęca nieustannie rezydowała w Rudach. Ich majątek obejmował nie tylko pałac, ale także zamek oraz browar raciborski, a także liczne folwarki rozmieszczone w powiecie raciborskim. Obszar, gdzie obecnie znajduje się Zespół Szkół Mechanicznych, był kiedyś siedzibą zarządu korony książęcej.

W 1943 roku Franz-Albrecht zapłacił wysoką cenę za swoje przekonania; sprzeciwiając się działaniom niemieckiej administracji oraz potępiając Holocaust, został aresztowany i umieszczony w jednym z najgorszych obozów – Dachau. Udało mu się przeżyć, zostając uwolnionym przez Armię USA w maju 1945 roku. Po wojnie został doradcą pierwszego polskiego prezydenta Raciborza, jednak jego wpływy i charyzma przyciągnęły wrogów, szczególnie w obliczu władzy PPR, co zmusiło go do ucieczki z kraju z obawy przed represjami.

Udało mu się znaleźć schronienie w pałacu Corvey, który był jedynym majątkiem rodzinnym, który ocalał. Tam opiekował się umierającym ojcem, z którym udało mu się naprawić relacje. W listopadzie 1945 roku uzyskał tytularny tytuł księcia Raciborza oraz Corvey. Jego życie toczyło się dalej w międzynarodowym obiegu, przyjaźnił się z prezydentami RP na uchodźstwie: Edwardem Raczyńskim, Kazimierzem Sabbatem oraz Ryszardem Kaczorowskim. Miał także kontakty z niemieckim kanclerzem Helmutem Kohlem, a także z austriackimi重要nymi figurami, takimi jak Karl Renner oraz arcyksiążę Otto Habsburg.

Po 1989 roku, Franz-Albrecht skupił się na zacieśnianiu polsko-niemieckich relacji zarówno w obszarze gospodarczym, jak i dyplomatycznym, a w szczególności na rozszerzaniu współpracy Raciborza z niemieckimi miastami, zwłaszcza Roth. Regularnie bywał w Raciborzu, gdzie z zaangażowaniem dążył do poprawy stanu miasta i kompleksu zamkowego w Rudach. Jego starania zostały dostrzegane, ponieważ w 2005 roku uhonorowano go medalem „Zasłużony dla miasta Raciborza” przez prezydenta Jana Osuchowskiego oraz przewodniczącego Rady Miasta Tadeusza Wojnara.

W 2003 roku otrzymał także Krzyż Zasługi na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. W następnym roku, w 2004, prezydent RP Aleksander Kwaśniewski przyznał mu Złoty Krzyż Zasługi, co ukazywało jego zasługi i wpływ na odbudowę międzynarodowych relacji Polski.

Książę angażował się również w projekty takie jak restauracja pałacu w Grafenegg w Dolnej Austrii oraz udział w badaniach nad biblioteką pałacu Corvey. Doczekał się pięciu synów, którzy przyszli na świat w Wiedniu: Wiktor, Tassil, Stephan, Benedikt oraz Philipp.

---

Oceń: Franz-Albrecht Metternich-Sándor

---