Kościół św. Paschalisa w Raciborzu

Historia tego miejsca ma swoje korzenie w 1920 roku, kiedy to franciszkanin, ojciec Ksawery Zgolnik, zakupił nierentowną gospodę przy ulicy Sudeckiej, znaną jako Weinquelle, w celu jej przekształcenia. Szybko dostosowano ją do potrzeb zakonników, przekształcając przestrzeń w klasztor. W ogólnodostępnej sali stworzono prowizoryczną kaplicę.

Ambona w nowo powstałej świątyni została ufundowana przez magistrat Raciborza. Do wyposażenia dodano 30 ławek, a ołtarz główny, który wykorzystano, został przekazany przez franciszkanów z ich bazyliki w Panewnikach. Warto również wspomnieć, że z Turyngii, z Opolda, sprowadzono dwa stalowe dzwony, które noszą imiona św. Franciszka i św. Antoniego. Dzwony te po raz pierwszy zabrzmiały w dniu 23 maja 1920 roku, w pierwszym dniu Zielonych Świąt, rozbrzmiewając w Ostrogu.

W tym szczególnym dniu ksiądz dziekan Pfleger wraz z zakonnikami i braćmi wyruszyli na powozach do nowo wybudowanej świątyni na Płoni. Mieszkańcy tej okolicy powitali ich radośnie, a dziekan dokonał poświęcenia kościoła, zlecając jednocześnie franciszkanom duszpasterstwo nad lokalną ludnością, zarówno Małej, jak i Wielkiej Płoni.

Wkrótce po tym wydarzeniu, franciszkanie postanowili również zbudować w sąsiedztwie kościoła okazały klasztor. Co więcej, w dniu 1 stycznia 1932 roku kardynał Adolf Bertram ustanowił nową parafię na Płoni pod wezwaniem św. Paschalisa Baylona, co stanowiło kolejny krok w rozwoju tej wyjątkowej wspólnoty.