Jan Besta

Jego ojciec zajmował się piekarstwem, co nie miało większego wpływu na kierunek życiowy Jana, który wykazał się zdolnościami akademickimi. Maturę zdał w 1832 roku w raciborskim gimnazjum, a następnie podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Wrocławskim.

W 1835 roku podjął decyzję o kontynuacji kształcenia w seminarium nauczycielskim, co otworzyło przed nim nowe możliwości.

Od 1838 roku Jan Besta rozpoczął swoją karierę pedagogiczną, najpierw jako nauczyciel w Raciborzu. W 1843 roku przeniósł się do Prudnika, a dwa lata później, w 1845 roku, objął stanowisko profesora w seminarium nauczycielskim w Głogówku.

W Głogówku pracował z zaangażowaniem aż do przejścia na emeryturę w 1886 roku, co świadczy o jego poświęceniu dla edukacji.

Jan Besta jest autorem dwóch części Polsko-niemieckiej książki do czytania dla katolickich szkół elementarnych, która zyskała uznanie i była wielokrotnie drukowana w latach 1860-1872. Dodatkowo napisał Niemieckie wypisy oświatowo-wychowawcze dla katolickich seminariów nauczycielskich (Deutsches Lese- und Bildungsbuch für katholische Schullehrer-Seminarien), która ukazała się w 1870 roku i osiągnęła tak dużą popularność, że w 1901 roku wydano jej dziewiąte wydanie.

Wspólnie z E. Richterem opracował także Elementarz dla szkół dwujęzycznych (Fibel für utraquistische Schulen), co dodatkowo przyczyniło się do jego znaczenia w dziedzinie edukacji.