Joseph Schacht

Schacht dorastał w rodzinie katolickiej, a już w młodym wieku uczęszczał do raciborskiego gimnazjum, gdzie zdobywał wiedzę z zakresu hebrajskiego. Kształcił się na renomowanych uczelniach we Wrocławiu oraz Lipsku, studiując filologię klasyczną i orientalną pod kierunkiem znakomitego wykładowcy, Gotthelfa Bergsträssera.

W 1925 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie Albert-Ludwigs-Universität we Fryburgu Bryzgowijskim, gdzie w niezwykle szybkim tempie awansował: w 1927 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1929 roku profesorem zwyczajnym języków orientalnych. W 1932 roku zdobył angaż w Królewcu, jednak już dwa lata później opuścił Niemcy i osiedlił się w Kairze, gdzie prowadził zajęcia do 1939 roku.

Po wyjeździe do Anglii, Schacht związał się z BBC, a w 1947 roku uzyskał obywatelstwo brytyjskie. Po wojnie, w roku 1946, podjął pracę na Uniwersytecie w Oksfordzie, a w 1954 roku przeniósł się do Holandii, aby wykładać na Uniwersytecie w Lejdzie. W 1957 roku Schacht udał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczął wykłady na Columbia University, uzyskując tytuł profesora zwyczajnego Arabistyki i Islamistyki w 1959 roku. W 1969 roku przeszedł na emeryturę, kończąc tym samym owocną karierę akademicką.

W swoim życiu Schacht zyskał renomę ze względu na znaczący wkład w badania nad historią wczesnego islamu. Jego przełomowe odkrycie, mówiące o tym, że na podstawie dostępnych źródeł nie można naukowo dowieść, iż hadisy, które tradycyjnie przypisywane są prorokowi Mahometowi, rzeczywiście powstały za jego życia, zrewolucjonizowało myślenie o tym okresie.

W swojej pracy Schacht wykazał, że w pierwszych wiekach islamu istniały autorytety, które mogły mieć większe znaczenie niż sam prorok. W Polsce podobny pogląd wyraża J. Danecki. Wyniki jego badań znalazły odbicie w takich publikacjach jak "Origins of Muhammadan Jurisprudence" (1950), "The Legacy of Islam", oraz "An Introduction to Islamic Law" (1964). Jest również autorem wielu haseł do "Encyclopaedia of Islam".